ประวัติความเป็นมาของหลักสูตร
- ปรัชญา ความสำคัญ และวัตถุประสงค์ของหลักสูตร
1.1 ปรัชญาของหลักสูตร
“สุขภาพดีเป็นองค์ประกอบที่สำคัญของการพัฒนาองค์กร และสังคม”
1.2 ความสำคัญของหลักสูตร
สาธารณสุขศาสตร์เป็นศาสตร์ของการสร้างเสริมสุขภาพและการป้องกันโรค โดยบูรณาการความรู้จากศาสตร์ด้านสาธารณสุข วิทยาศาสตร์การแพทย์ สังคมศาสตร์ เศรษฐศาสตร์ และศาสตร์สาขาที่เกี่ยวข้อง และประสบการณ์บนพื้นฐานของการจัดการที่มีคุณภาพและประสิทธิผลในการแก้ไขปัญหาสาธารณสุขของกลุ่มประชากรเพื่อยกระดับคุณภาพชีวิตของประชากรที่มีมิติทางสังคมและวัฒนธรรมที่แตกต่างกันผ่านการทำงานเป็นทีมระหว่างหลายสาขาวิชาชีพ และเป็นระบบบริการเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตของพลเมืองโลก
ปัญหาสาธารณสุขของประเทศไทยและประเทศต่างๆ ในโลก จำเป็นต้องใช้เทคโนโลยีสุขภาพและการสาธารณสุขเพื่อการแก้ไขปัญหาอย่างรวดเร็วและต่อเนื่อง การแก้ปัญหาและการจัดการสาธารณสุขจึงต้องการบุคลากรที่มีความรู้ความสามารถทางด้านการบริหารงานสาธารณสุขสูงขึ้น ฉะนั้นบุคลากรทางสาธารณสุข จึงต้องได้รับการพัฒนาทางวิชาชีพให้ทันกับการพัฒนาของปัญหาและเทคโนโลยีต่างๆ ด้านสุขภาพ ด้านสาธารณสุข ด้านการเมือง เศรษฐกิจและสังคมที่เปลี่ยนแปลงไป
- วัตถุประสงค์ของหลักสูตร
หลักสูตรสาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต เป็นหลักสูตรที่มุ่งเน้นผลิตมหาบัณฑิตที่เป็นผู้นำ ผู้บริหารและผู้ปฏิบัติในการรับผิดชอบงานด้านสาธารณสุข ดังนี้
- มีความเป็นผู้นำ มีมนุษยสัมพันธ์ดี ทำงานเป็นทีมร่วมกับสหสาขาวิชาชีพ ภาคีเครือข่ายและผู้เกี่ยวข้องเพื่อแก้ปัญหาสาธารณสุขทุกระดับได้อย่างถูกต้องเหมาะสม
- มีคุณธรรมและจริยธรรม จรรยาบรรณวิชาชีพสาธารณสุขในการปฏิบัติงานทางด้านสาธารณสุขอย่างถูกต้องและเป็นไปตามหลักวิชาการ
- มีทักษะในการคิด วิเคราะห์ข้อมูลของปัญหาสาธารณสุขที่ซับซ้อน โดยวิธีการ/เทคนิคการประเมินผลและดำเนินการแบบบูรณาการภายใต้การมีส่วนร่วมของชุมชนและสังคมได้
- มีความสามารถในการพัฒนาองค์ความรู้ใหม่หรือนวัตกรรมทางสาธารณสุขในการแก้ไขปัญหาที่เกี่ยวข้องกับงานด้านสาธารณสุขได้ด้วยวิธีการวิจัย
- มีทักษะในการใช้เทคโนโลยีดิจิทัล และการสื่อสาร และเผยแพร่องค์ความรู้ที่เป็นประโยชน์ในด้านวิชาการและทางวิชาชีพ
- แผนพัฒนาปรับปรุง
หลักสูตรสาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต มีแผนพัฒนาปรับปรุงที่ระบุกลยุทธ์และตัวบ่งชี้ความสำเร็จ
โดยจะดำเนินการแล้วเสร็จภายใน 5 ปี
แผนการพัฒนา/เปลี่ยนแปลง |
กลยุทธ์ |
หลักฐาน / ตัวบ่งชี้ |
1. จัดทำและปรับปรุงหลักสูตรให้มีความสอดคล้องกับกรอบมาตรฐานคุณวุฒิและดัชนีบ่งชี้ผลการดำเนินงานของกระทรวงศึกษาธิการ และความต้องการเปลี่ยนแปลงของสังคม |
1. ติดตามประเมินและปรับปรุงหลักสูตรอย่างสม่ำเสมอ ทุก 3-5 ปี หรือเมื่อครบวงรอบของหลักสูตร 2. ประเมินผลการดำเนินงานหลักสูตรทุกปีและนำผลประเมินการปรับปรุงแผนดำเนินงานในปีต่อไป 3. ประเมินผลความพึงพอใจต่อคุณภาพหลักสูตรและข้อเสนอแนะจากมหาบัณฑิตและผู้มีส่วนได้ส่วนเสียทุกปี |
1. หลักสูตรฉบับปรับปรุงได้รับการรับทราบหลักสูตรจากสำนักงานปลัดกระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัย และนวัตกรรม (มคอ.2) 2. รายงานผลการประเมินหลักสูตร(มคอ.7) 3. รายงานการประชุมคณะกรรมการบริหารหลักสูตรและการประชุมคณาจารย์ 4. เอกสารหลักสูตรฉบับปรับปรุง (มคอ.2) 5. รายงานผลการประเมินความพึงพอใจหลักสูตรและข้อเสนอแนะจากมหาบัณฑิตและผู้ใช้มหาบัณฑิต |
2. ปรับปรุงหลักสูตรให้สอดคล้องกับบริบทและความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในงานสาธารณสุขในระดับประเทศและระดับสากล |
1. ติดตามความเปลี่ยนแปลงในความต้องการขององค์กรทางสาธารณสุข 2. นำแนวคิด รวมทั้งเทคโนโลยีใหม่ๆ มาใช้ในการเรียนการสอนเพื่อเพิ่มศักยภาพของหลักสูตร 3. ติดตามประเมินความพึงพอใจ และข้อเสนอแนะความต้องการของผู้ใช้มหาบัณฑิตทุก 3-5 ปี หรือเมื่อครบวงรอบของหลักสูตร |
1. ผู้ใช้มหาบัณฑิตมีความพึงพอใจในด้านทักษะความรู้ ความสามารถในการทำงานโดยเฉลี่ยอยู่ในระดับดี 2. รายงานผลประเมินความพึงพอใจของผู้เรียนต่อหลักสูตร 3. รายงานผลการประเมินความพึงพอใจในคุณภาพของบัณฑิต 4. ความสามารถในการทำงานของมหาบัณฑิต |
3. พัฒนาบุคลากรอย่างต่อเนื่องด้านการเรียนการสอน ให้มีทักษะด้านการเรียนการสอน วิชาการ การวิจัย บริการวิชาการให้เชี่ยวชาญด้านการสาธารณสุข รวมทั้งการใช้ภาษาอังกฤษ |
1. อาจารย์ทุกคนโดยเฉพาะอาจารย์ใหม่ต้องเข้าอบรมเกี่ยวกับหลักสูตรการสอนรูปแบบต่างๆ และการวัดผลประเมินผล ทั้งนี้เพื่อให้มีความรู้ความสามารถในการประเมินผลตามกรอบมาตรฐานคุณวุฒิที่ผู้สอนจะต้องสามารถวัดและประเมินผลได้เป็นอย่างดี และได้รับการพัฒนาความรู้และทักษะทางวิชาชีพอย่างสม่ำเสมอ 2. สนับสนุนให้อาจารย์ และบุคลากรพัฒนางานวิจัยภายใต้องค์ความรู้ในสาขาวิชา และร่วมมืองานวิจัยกับหน่วยงานอื่นๆ ทั้งภาครัฐและเอกชน ทั้งในประเทศและต่างประเทศ 3. สนับสนุนอาจารย์ และบุคลากรด้านการเรียนการสอนให้ทำงานบริการวิชาการแก่องค์กรภายนอก 4. ส่งเสริมให้มีการนำความรู้ทั้งจากภาคทฤษฎีและปฏิบัติและงานวิจัยไปใช้จริงเพื่อนำประโยชน์ให้แก่ชุมชน |
1. จำนวนอาจารย์และบุคลากรได้รับการพัฒนาความรู้ ความสามารถและทักษะทางวิชาการและวิชาชีพอย่างสม่ำเสมอ 2. ปริมาณงานวิจัยและงานบริการวิชาการต่ออาจารย์ในหลักสูตร 3. รายงานการพัฒนาบุคลากรของคณะสาธารณสุขศาสตร์ 4. รายงานผลประเมินความพึงพอใจของผู้ใช้บริการวิชาการ 5. จำนวนโครงการวิจัย/กิจกรรมที่เป็นประโยชน์ต่อชุมชนและความบรรลุผลสำเร็จ และนำไปใช้ในการเรียนการสอนและการบริการวิชาการ
|